Sıradan Zaferler gelenekselleştirmeyi planladığımız bir soruşturma, bu ikincisi. Her yılın sonunda okurlarımıza o sene elde ettikleri başarıları, başlarına gelen güzel şeyleri soruyoruz. İlham kaynağımız Manu Larcenet’in çizgi romanı, Sıradan Zaferler. Maksat mutlulukları paylaşıp çoğaltmak. Aşağıdaki satırlarda da toksik ilişkilerinden kurtulanlar, yeni dil öğrenenler, farklı tarifler deneyenler, çiçek büyütenler, yeni kitaplar ve filmler keşfedenler var. Her biri zafer, her biri kıymetli.
Okurlarımızın çoğunluğu anonim kalmayı tercih ettiği için birçok bölmede isim göremeyeceksiniz, dil ve anlatım bütünlüğü açısından yalnızca imlaya ilişkin müdahalelerimiz oldu. 2020 yanıtlarıyla karşınızdayız, siz de yorumlarda bize katılabilirsiniz.
Yerdeniz altılamasını bitirdim ve Ursula K. Le Guin‘e âşık oldum.
İnsanın hayattaki en büyük yükü her şeye rağmen kendiyle yaşıyor olması galiba. Bu öyle sevmediğiniz insanlardan uzak kalmak gibi bir şey değil. Atsan atılmaz satsan satılmaz dediğimiz eşyalar gibi mesela, kendimize rağmen kendimizleyiz. Bu yıl adına en büyük dileğim benliğimi sevmeye çalışmaktı, kendime iyi davranmaya çalışmaktı. Kısmen başardım, mutluyum. Artık kendime daha az kızıyorum. İstanbul’da tek başıma bir yıl geçirdim, büyüdüm, yalnız yaşamayı öğrendim. Yalnız yaşamanın bana ne kadar keyif verdiğini fark ettim. Güzel arkadaşlar edindim, gerçekten benim için güzellikler dileyen ve benim güzellikler dilediğim. Yeni müzikler keşfettim , önyargılı olduğum bazı müzisyenleri sevmeye başladım. Manchester by the Sea‘yi defalarca izledim ve neden bu filmi bu kadar çok sevdiğimi sormaktan vazgeçtim artık kendime. Çünkü cevabı içimde benimle birlikteydi, öğrendim. Bazı soruların cevabı olmadığı ve sormanın bir fayda getirmediği anladım. Daha az konuştum, daha çok dinledim. Evde kaldım.
Doktora eğitimimi tamamladım.
Ben Burak. Bu sene nihayet konfor alanımdan çıkmayı başarıp dans kursuna başladım. Bir öyküm yayınlandı. Brownie ve kurabiye yapmayı öğrendim.
Sosyal medyada yayın yapan bir bilim iletişimi platformunda gönüllü oldum. Sosyal bir insan olarak insanlar arası ilişkilerin sıfırlandığı bu zorlu yılda sosyalleşmemde çok büyük bir etkisi oldu. Yüz yüze görüşmediğim bir sürü arkadaş edindim. İş buldum. Üniversite eğitimimle alakasız olsa da psikoloji alanında kitaplar okudum ve daha fazla okuyacağım. Terapi almaya başladım ve başarılı gidiyor.
Hiç ummadığım zamanda okulun bitmesi. Ayrıca çok sevdiğim biriyle tam da şu an çok güzel bir ilişki yaşamam.
Bir aileye mensup olmanın güzelliği vardı bu yıl! Birbirimize hoşlar geldik… Sevgili yeni ailem; benim için büyük olabilecek bir çok adım attım. Yazılım geliştirme süreçlerini öğrendim. Daha çok illüstrasyon çizdim ve bulunduğumuz durum itibariyle daha çok ütopya kitapları okudum. İçinden geçtiğimiz bu zor zamanların üstesinden gelerek “hayatta kaldım”. İtalyan mutfağımı geliştirdim, nefes almanın kıymetini tekrar anladım. Bir Fransız buldok sahiplendim ve yıl boyu onunla büyüdüm. Çocuk yanımın her zaman elimden tutmasına izin verdim. Az uyudum. Sigarayı bıraktım. Düşsel maskelerin yerine takılan “cerrahi maskelerin” ardından insanları anlamaya çalıştım. Zevkli olması için çok çabaladığım bir yıldı, başardım!
Alejandro Zambra’yı okuma fırsatım oldu ve çok sevdim. Geçen yıldan daha fazla kitap okudum. Bol bol yazdım.
Korkarım, yapamam dediğim bir şeyi yaptım. Yaşamak kitabını okudum ve çok etkilendim. Liseden beri gitmeyi hayal ettiğim Nardis Jazz Bar’a gittim ve muhteşem iki saat geçirdim. Kaş’a ikinci defa ve daha özgür hissederek kuzenimle gittim, müthiş eğlendim. Büyükada Aya Yorgi Tepesi’ne çıktım, manzaranın tadını çıkardım ve o zorlu yol beni ödüllendirdiği için mutlu oldum. Ve yine Büyükada’da yıllaaarrr sonra bisiklet sürdüm. Günlük yazmaya başladım ve 2020 yılımı kayıt altında tutmayı başardım. Ve en önemlisi ihtiyaçlarımın farkına vardım, kendimle baş başa kalma cesaretini gösterdim.
Bir süredir kendimi bulunmak istemediğim bir ilişki için zorluyordum, bunu sonlandırdım. İnsanlık için sıradan benim için büyük bir zaferdi.
İmambayıldı yapmayı öğrendim, hem de müthiş yapıyorum artık.
Merhaba merhaba. (: Sıradan olamayacak kadar değerli bir şanstan bahsedeyim, pazartesi sabahlarını özel ve güzel kılan Kirpi tarafından yapılan kitap çekilişini kazandığımı güzel bir günde öğrendim. İklimler bu yıl ruhuma dokunan muhteşem bir duyguydu. Kitapla sarıldık, ağladık, hatırladık tekrar tekrar. Kitapla tanışmamı sağlayan Kirpi’ye tekrar teşekkür ederim. ? Bu yıl çiçeklerle aramızda bağlar oluştu, Daniel Chamovitz tarafından yazılan Bitkilerin Bildikleri – Dünyaya Bitkilerin Gözünden Bakmak kitabı ile tanışmama yardımcı oldular, anlatımı çok tatlı. Sonunda hindistan cevizi yağını doğru miktarda ayarlayabildim, kahveye güzel bir aroma verdiği doğru. (:
Yılbaşlarında şirkete gelen fazla eşantiyonları (ajanda, kalem, defter vs.) toplayarak ihtiyaç sahiplerine gönderdim. Kimseden beş kuruş almadan iyilik yaptım.
2020’de araba sürmeyi ve hatta park etmeyi bile öğrendim. Otuz üç yaşımdayım ve benim için büyük bir zafer! Ama en büyük zaferim bu değil. 2020’de hayatımın en büyük zaferi; dişimi tırnağıma takıp dokuz yıl boyunca verdiğim bütün emeklerin karşılığında, kendi mesleğimi icra etmeye başlamak oldu. Beş yıl okulunu okudum, altı yıl kurum sınavlarına girdim ve nihayet kazandım derken, devlet beni atamadı. Üç yıl devletle savaştım ve sonunda kazandım. Dokuz yıllık mücadelem 2020 yılında bana zaferle döndü.
İlk pandemi kısıtlamalarından bir gün önce evsizlere çorba dağıttım.
Aşık oldum. Kendimi henüz affedemesem de her şeyin suçlusu benmişim gibi davranmayı bıraktım. Sevdiğim kek ve kurabiyeleri yapmayı öğrendim, yeni tarifler de denedim. Çok sevdiğim üç mektup/e-mektup arkadaşım oldu. Georgi Gospodinov, Selçuk Baran ve Faruk Duman bu yıl en çok “iyi ki” dediğim yazarlar oldu. Biraz İspanyolca öğrendim. Aile, göç ve toplumsal cinsiyet konusunda çok keyifli derslere katıldım. Kodaline grubunu keşfettim, şarkılarını geceleri balkonda dans ederek, bazen de ağlayarak dinledim. ~ wallfower
Suluboya yapmaya başladım.
Çok tatlı bir eve taşındım.
Borçlarımı kendi paramla kapattım.
Sonunda şehrin gürültüsünü, okulu, artık rutine dönüşen hatta bazen toksik olabilen sosyal hayatı bırakıp öze döndüm ve sağlıklıyım. ~ Şevval Ç.
Ankara ile bağımı kesmemek için ikinci kez Ankara’da üniversite kazanmak.
Sevdiğim şehirden başka bir şehre gitmek zorunda kaldım, kendini bir yere ait hissetmenin önemini bir kez daha anladım ve sevdiğin o yere varmanın katıksız heyecanının özlemini duydum içimde hep. Umarım 2021 vardığım bir yıl olur. Bu yıl kitaplar en büyük destekçim oldu özellikle de Rus klasiklerinde kayboldum, ne zaman sıkılsam bunalsam kendimi Petersburg sokaklarında gezinirken buldum. Karamazov Kardeşler okuduğum en güzel kitaplardan bir tanesi oldu. Fransız Yeni Dalga filmlerini keşfettim ve izlerken büyük zevk duydum. Agnes Varda filmleriyle daha önce tanışmadığıma pişman oldum. Tezer Özlü’nün kitapları her zamanki gibi başucu kitaplarım oldu. Her cümlesinin altını çizdim, her satırda benim gibi hissetmiş dedim. Tezer’i bir kez daha sevdim. Babamı kaybettim ve ölümün sevdiğin birine değdiğinde ne kadar can yakıcı olduğunu gördüm. Aynı zamanda sevginin maddeden bağımsız sonsuz yaşamını buldum içimde. Yıldızlara bakmayı, babamı orda görmeyi öğrendim. Eşsiz gün batımları izledim.
İçinden çıkamadığım “toksik” ilişkimi bitirdim.
-Kieslowski filmlerini keşfettim. -Kahve demleme yöntemleri öğrendim. -Bitki büyüttüm. -Üç yavru kedi anneliği yaptım. -İnsanları yargılamamayı öğrenmeye başladım. -Yaşamak için yemeyi öğrenme kararı aldım. -Birçok yeni dost edindim. -Twist yapmayı öğrendim. -Çamur banyosu yaptım. -Kendimi sevme kararı aldım. -Gecmişimle barışma kararı aldım. -Öfkelenmemeyi öğrenme kararı aldım. -Depresyona rağmen boş vermemeye çalıştım. -Kırmızı bir ruj aldım. -Sevildiğimi hissettim. -Kremalı mantarlı makarna yapmayı öğrendim. -Meditasyon uygulaması indirdim. -Cioran kitapları okumaya başladım. –Veganlığı bazen düşündüm. -Bir yıl boyunca evde yalnız kaldım, yalnızlıkla baş edebilmeyi öğrendim. Kendimle vakit geçirdim. -Nuri Bilge Ceylan’ın tüm filmlerini izledim.
Hacettepe’de yüksek lisans kazanmaktı.
Ben bu yıl en çok kendimle ilgilendim, hayatımda ilk kez.
En sevdiğim kurabiyeyi yapmayı ezberledim, kurabiye her şeye yardımcı olabilirmiş, yaşasın bunu öğrendiğim için! Ah, kendim hakkında yüzleşmeyi istemediğim bir şeyle yüzleştim ama napalım dedim ve ayağıma taş etmemeyi seçtim bunu. Tek başıma yetişkin işlerinde dimdik durup hepsini hallettim. Paramı yönetmeyi çok iyi öğrendim. Ajandamı epey doldurdum, inanılmaz bir zafer bu. Arkadaşlarımı özlemek onları sevmekle aynı şey oldu benim için, özlemek acılı değil özlemek çiçek kokulu. 🙂
Birkaç kişinin mektup arkadaşı oldum. Böylece yazmayı ve dayanışmayı hatırladım.
Bir eziyete dönüşen yüksek lisans tezimi bitirdim. Gezip gördüklerimin arasına bir şehir daha ekledim. Otostopçunun Galaksi Rehberi‘ni keşfettim. Mektup arkadaşlarıma geri döndüm. Aybüke’yle tanıştım. Kendimle barıştım.
Major depresyonuma mola verip sabahları yataktan kalkacak enerjiyi bulmaya başladım. ~ Ophelia
Yeni bir ülke buldum. Sincaplar ve kuşlarla tanıştım. Saksıya limonlar ektim, sukulentlerimi hâlâ öldürmedim. On beş sene sonra yeniden bisikletim oldu. Onunla parkları, bahçeleri, göl kenarlarını keşfettik. Sahilde ağaç gölgelerine örtü serdim, kitaplar okudum. Salıncakta sallandım. Yeni bir şehrin rengarenk güzüne tanıklık ettim. Hiç alakam olmayan bir işe girdim. İlk defa burrito yedim. Yemeklere sarımsak koymaya başladım. Bagel ve pretzel yapmayı öğrendim. ~ Nureddin
Okuduğum bölümü bırakıp, hayalini kurduğum iş için çabalamaya başladım.
Tatmadığım lezzetler tattım, ilk defa İzmir’e gittim, ekimde denize girdim, ilk defa kendi başıma deniz kenarında saatler geçirdim, köpeklere dokunabildim, gece acıkıp kokoreç yemeye gittim, mutfakta geliştim…
Sadece minicik bir yeşil yaprağı kalmış çiçeğimi hayata döndürdüm.
Sosyoloji eğitimine başladım. 🙂
Âşık olmama rağmen önümüzü görmeyince bitirebilmem, yalnızlığıma şefkat göstermem, kanser teşhisi konan anneme güçlü durarak kol kanat gerebilmem.
2020’deki sıradan zaferim yemek yapmayı öğrenmek, daha çok meditasyon yapmak, gerçekten ne istediğimi anlamak için kendime alan açmanın ne kadar değerli olduğunu anlamayı keşfetmek oldu.
Birikim yapmayı başardım! Yogayla daha çok haşır neşir oldum. Ucundan da yakalasam eski okuma alışkanlıklarıma döndüm. Paylaşmayı daha çok başardım. Daha az hırsa kapıldım. Çok kısa süreliğine de olsa Ege’ye kaçabildim. Daha çok kişiye ulaşmak adına işimde iyi bir fırsat yakaladım.
Kaykaya başladım ve hiçbir kemiğimi kırmadım. ~ Tubeklon
Dolunayda denize girdim. ?
Yeni bir yeri gezmek, bolca kitap okumak, eğlenmek, dizi/film konusunda gelişmek, istediğim başarıları kazanmak.
Dokuz sene sonra ilk defa ilkbaharı ailemle karşıladım. En sıradan olmayan zaferim.
Tutunamayanlar‘ı okumak.
Ankara DT’de hiç oyun bırakmayacak, hepsine gidecektim. Olamadı tabii.
Her sabah uyanmak.
Beş bitki, bir sincap annesi oldum. Her aya üç kitap sığdırdım. İnsanlarla iletişimi en aza indirdim. Sosyal medya hesaplarımı uzunca bir süre için kapattım. Almanca ve Kürtçe öğrendim.
Kariyer yönümü değiştirmek, tatile çıkmak, hedeflediğim kadar kitap okumak, çizim işlerini düzene bindirmek, düzenli yazmak.
Cehenneme Övgü ve Biz kitaplarını okudum, hayatım değişti. Aile evimden çıkıp kendi yuvamı kurdum. Gerçekten istediğim yerde yüksek lisans yapmaya başladım. Düzenli yoga ve pilates yapmaya başladım. Eskiden film izlemeye pek vakit ayıramazdım. Patır patır film izledim. En sevdiğim Şeytanın Avukatı oldu.
Düzenli meditasyon ve spor yaptım, beslenme şeklimi daha sağlıklı yönde değiştirdim, daha önce gidemeyeceğim eğitimler online olunca katılma fırsatı yakaladım.
Bir ay boyunca köye gidip babaannem ve dedemle yaşadım. Tavşan, ördek, kedi gibi hayvanlara bakıcılık yaptım ve iç mimarlık bölümü son sınıf öğrencisi olarak, daha güzel günlerde oturup piknik yapmak için kendi imkanlarımla kocaman, el yapımı altı kişilik bir masa yaptım. Bu benim zaferimdi.
Narnia Günlükleri‘ni ilk defa izledim ve çok sevdim. Farklı bir şehirde iş bulup yaşama hayalim vardı ve bir hafta önce bu hayalimi gerçekleştirdim. Hayallerimin şehri Kahramanmaraş değildi ama olsun, bu da bir başlangıç. 🙂
Başarısızlıkların da kimi zaman zafere dönüşebileceğini öğrendim. 2020’de düşmeyi öğrendim ben. En diplerde nasıl çaresiz kalınır öğrendim, dünyanın tüm genişliğine rağmen nasıl da sığamadığımı. Sonra da o düşüşten yukarıya doğru bakmayı öğrendim. Yukarıda gökyüzü varmış, beni bekleyen umutlar. Bir gün sadece bakmayı değil ayağa kalkmayı da öğreneceğim.
1- Çok sevdiğim kahve fincanımı satın almak. 2- Diyeti bozmamak. 3- Yoga’da basit duruşları yapabilmek. 4- Yeni bir enstrüman çalmaya başlamak. 5- Düzenli okumaya başlamak. ~ Elif Nisa Baş
2 Yorumlar
[…] fazla sayıda ve daha detaylı yanıtlar burada, 2021 için sıradan hayallerimiz de şurada […]
[…] Hayaller, Sıradan Zaferler‘in hemen peşine iliştirdiğimiz bir soruşturma. Elbette hiçbir hayalin sıradan […]